Afgelopen week kreeg ik een mailtje van een bekende die me attendeerde op het blog van Marie-Louise. Zij was bij me in de studio geweest om een foto te laten maken voor de achterkant voor haar uit te geven boek. Het lezen van haar blog maakte me blij. Daarom wil ik de inhoud ook graag met jullie delen. Wil je de blog op de originele url lezen klik dan hier.

Maar natuurlijk kun je de volledige tekst ook hieronder lezen.

Op een grijze regendag nog niet zolang geleden is er nog net een mooi bescheiden plekje voor mijn ‘Opera’ rode autootje achter de HEMA. Terwijl ik de Parkeerapp aanzet overweeg ik of de zichtbare aanwezigheid van een plu er wellicht om vraagt, of dat ik toch de gok zal wagen en tussen de buien door loop. Ik waag de gok.

Meteen bij binnenkomst voel ik een natte neus bescheiden maar licht dwingend tegen mijn hand. Met mijn glimlach in the pocket draait hij kwispelend om me heen. Het slimme beestje dat de sfeer zo zacht beïnvloed, gaat staan voor een vriendelijke aai terwijl hij van de gelegenheid gebruik maakt om DNA van mijn eigen hond af te nemen.

Aan de muren hangen prachtige sfeer bepalende foto’s van kleurrijke mensen. Handenschuddend word ik vriendelijk en welkom begroet.
Mijn aanvankelijke ongemakkelijkheid als centrum van deze aandacht, wordt al een beetje kleiner.
De fotograaf, Gerard van Hal, stelt vriendelijk allerlei inhoudelijke vragen, waardoor ik al snel vaststel dat hij het nog niet zo gek zou doen als hulpverlener. Als ik bevestig dat ik wel van een creatieve inslag houd en hem de vrije hand geef om voor een mysterieuzere foto te kiezen of nou net niet, gaat hij aan de slag.

Driftig draait en knipt hij professioneel op zijn zwarte spiegelreflex camera. Hij schuift met schermen en paraplu’s van links naar rechts, verplaatst lampen en bouwt uiteindelijk dé ideale set om mij uit de schaduw midden in de kunstmatige zon te zetten tussen de rode en zwarte onzichtbare kabels. Zijn gedrevenheid om mij letterlijk en figuurlijk in het middelpunt te zetten, neigt naar passionele kunstzinnige perfectie.

Ondertussen bespreken we geïnteresseerd verschillen en overeenkomsten van fotograferen en schrijven. Als ik niet weet wat te verwachten met mijn boek, maar ook niet klein wil denken vindt hij dat verstandig. Later laat hij weten bij te dragen door er zeker een te kopen als hij het in de boekhandel tegenkomt.

Vaststellend dat Gerard met zijn foto’s ook een verhalenverteller is, verdwijnt mijn ongemakkelijkheid en vervliegt mijn laatste restje stil verzet over het poseren.

Na een half uurtje bezig te zijn stopt hij plotseling om met stelligheid te verkondigen”Ik kan geen mysterieuze foto van jou maken. Het zou niet passend zijn, dat is niet wie jij bent”

Daar heeft hij me. Hij heeft gelijk, dat is inderdaad niet wie ik ben.

Dankjewel Gerard voor de foto waar mijn binnenkant aan de buitenkant zichtbaar is.

De foto voor achter op mijn boek is hiermee een feit! Check 🙂